PMC 1 komt goed weg met half matchpunt tegen Zuid Limburg 3

In normale omstandigheden zouden we ontevreden zijn geweest met de 4-4 tegen degradatiekandidaat Zuid Limburg 3. Maar de omstandigheden waren niet normaal. John Pouwels en Thomas Dickmann hadden andere verplichtingen, Jan Fleuren moest door rugpijn de wedstrijd laten schieten. En dus togen we met drie invallers naar Stein met het streven om de schade zo beperkt mogelijk te houden. Onze gemiddelde rating was nog niet eerder zo laag geweest: 1891, zestig punten lager dan die van onze opponent.

Al na een half uur leken onze bange voorgevoelens werkelijkheid te worden. Arno Arents had in een Sveshnikov twee zetten verwisseld en moest dat bekopen met het verlies van een pion en een stelling vol gaten. Met een gemeen dameschaakje liet zijn tegenstander Arno de keus tussen verder materiaalverlies en opgeven. Arno koos het laatste en kon de rest van de middag toekijken hoe het team verder ploeterde. Het zal geen opwekkend gezicht zijn geweest. Luuk de Ruiter, Hidde Knippenberg en Michel Auwens stonden halverwege de wedstrijd verloren en daar stonden geen gewonnen posities van PMC tegenover. Toen mijn tegenstander Jack Vaassen remise aanbood en ik Theo vroeg of ik het aan mocht nemen, was zijn reactie afwijzend – een halve punt zou het teamverlies een stapje dichterbij brengen.

De kansen keerden echter toen Luuk ineens won. Er waren geen getuigen van het wonder, maar we moesten aannemen dat het waar was, want er werd 1-0 voor Luuk op het wedstrijdformulier genoteerd. En toen Michel zijn beroerde stelling elke zet een beetje verbeterde en een uiterst ingewikkelde, maar zeker niet mindere stelling bereikte, begonnen we weer wat hoop te krijgen. Hoop die aangewakkerd werd toen Hidde remise binnenhaalde. Nou, binnenhalen is misschien niet het goede woord, want Hidde, die in het eindspel een loper achter kwam te staan, werd door achteloosheid van zijn tegenstander pat gezet.

Tegenover al deze meevallers moest ook wel een tegenvaller komen en die kwam van Alexander. Die had een granieten stelling opgebouwd en als hij verder niets had gedaan, was het remise geworden. Maar Alex vond het spel misschien zo te saai worden en gooide zijn stelling open, waarna zijn tegenstander dankbaar met groot materieel binnenrukte en een ravage op de onderste rijen aanrichtte.

Zuid Limburg stond nu met 3-2 voor en de matchwinst lag in het verschiet, toen mijn tegenstander zich vergaloppeerde. Ik kreeg een vrijpion op de zesde rij en toen duidelijk werd dat deze niet meer te stoppen was, gaf Jack op.

Wim Molenkamp had inmiddels ook berust in remise na een partij waarin het evenwicht nergens verbroken werd. Resteerden de partijen van Michel en Theo. Aan geen van beide borden was een winstweg voor een van beide spelers te vinden en toen ontstond een combine die we meer van het wielrennen kennen dan van schaakpartijen. Aan een van de borden werd remise aangeboden en de reactie was: ok, mits het andere bord ook remise afspreekt. De spelers aan het andere bord voelden daar ook wel voor en dus werden de handen geschud. Waarbij de spelers nauwgezet letten op de synchroniteit van het ritueel, want stel toch eens dat het ene bord remise afspreekt en een van de spelers aan het andere bord daarna besluit om toch door te spelen.

Gelijkspel dus, niet alleen voor de combinespelers, maar voor beide clubs. PMC blijft nu keurig in het midden van de ranglijst staan, maar we krijgen de nummers 2, 3 en 4 nog. We zullen alle zeilen moeten bijzetten om uit de degradatiezone te blijven.

Wopke Veenstra