Eerste matchpunt voor PMC 1 tegen Zuid Limburg 4

Voor de derde keer in de eerste drie ronden moest PMC 1 uitkomen tegen een iets sterkere tegenstander, Zuid Limburg 4. En net als de eerste twee rondes speelden we iets boven onze kracht: degenen die echt sterker waren wonnen, degenen die echt zwakker waren verloren, maar waar de krachtsverschillen niet zo groot waren, haalden we twee halfjes meer dan voorspeld op rating. De eerste twee rondes was dat onvoldoende voor een matchpunt, nu konden we eindelijk de nul in de ranglijst gedag zeggen.

Het begon vrij tam met een remise van Luuk de Ruijter tegen Jozef Simenon. Uit wederzijds respect namen de spelers geen risico’s en tekenden zij de vrede na twee uur spelen. Maar dit was niet representatief voor de wedstrijd, want de overige partijen werden allemaal tot het bot toe afgekloven.

Bram Knippenberg had zichzelf voorgenomen om agressiever te spelen. Dus bood hij een loperruil aan die zijn stelling verzwakte maar wel interessant spel gaf. Dacht hij, maar al snel stonden zijn stukken en pionnen elkaar in de weg en werd hij klemgezet. Daarmee kwam PMC op achterstand, een achterstand die nog groter werd door het verlies van Michel Auwens.

Ikzelf kon de achterstand verkleinen door een overwinning op invaller Max Mannheims. In het Londen systeem wachtte wit te lang met rokeren, waardoor ik in het centrum kon doorbreken.

Jan Fleuren speelde een goede partij. Hij leek de winst die met iedere zet dichterbij kwam, weg te gooien met een foutje, maar bij de analyse achteraf bleek dat hij na de opening steeds gewonnen had gestaan.

Met een gelijke stand gingen we de tijdcontrole in. Hidde Knippenberg stond twee pionnen achter en leek te gaan verliezen en ook voor de stelling van Wim Molenkamp gaven de omstanders geen stuiver. De enige die zeker kon zijn van remise leek Theo Wijnhoven. Maar het liep in alle drie de gevallen anders. Theo zag een kwaliteitsoffer over het hoofd die zijn damepionnen een weerloze prooi maakten voor de witte loper. Kansloos werd hij vervolgens weggeschoven door de witte pionnenwals.

Hidde maakt het zichzelf wel eens gemakkelijk, maar nu knokte hij of zijn leven ervan afhing. Hij wist zijn paard naar g6 te manoeuvreren, waar het als een rots in de branding zowel alle invalsvelden verdedigde als matdreigingen creëerde. Toen de vijandelijke pluspionnen op de andere vleugel hun opmars begonnen, zette Hidde een tegenaanval in met dame en toren. Uiteindelijk sloeg die net niet door, maar Hidde kon zijn hachje redden met eeuwig schaak.

De laatste partij was ook de meest krankzinnige. Wim Molenkamp heeft er een hekel aan om zijn stukken voorbij de tweede rij te ontwikkelen en hij slaagde er ook nu in om met zwart alle stukken op rij zeven en acht te posteren. Zijn tegenstander rook kansen en offerde een stuk voor twee pionnen. Precies het soort actie waar Wim energie van krijgt. Terwijl het witte offensief aanzwol en twee vrijpionnen de vijfde en zesde rij bereikten, oogde Wim steeds tevredener. Wit gooide er nog een kwaliteit tegenaan, maar Wim bleef precies spelen en wist een tegenaanval te ontwikkelen, onderweg wat pionnen oprapend. In hopeloze stelling gaf zijn tegenstander op.

Zo werd het dan 4-4, een uitslag waar we tevreden mee mogen zijn, ware het niet dat de degradatie nu toch echt in zicht begint te komen.

Wopke Veenstra