De eerste ronde in het nieuwe seizoen in klasse 3F bracht PMC 1 een benauwde overwinning op Helmond: 4½ – 3½ . Dat was in lijn met een kleine plus in de gemiddelde ratings (2028 versus 2015), maar enig geluk kon de Groesbekers niet ontzegd worden.
Na anderhalf uur spelen was de stand op de meeste borden gelijk. Toon Jansen en ik stonden wat minder, John Pouwels en Luuk de Ruijter hadden het initiatief, maar de remisemarge was nog nergens overschreden. Theo Wijnhoven liet als eerste remise aantekenen. Weliswaar had hij een positioneel overwicht, maar de winst zou nog veel tijd en energie kosten en daar zag Theo om begrijpelijke redenen van af.
Luuk volgde met een remise. Hij had de druk op de stelling van zijn tegenstander weten om te zetten in pionwinst, maar de daarvoor benodigde stukkenruil bracht hem ook een eindspel met ongelijke lopers. Het oprukken van zijn pionnen werd effectief gedwarsboomd door de vijandelijke loper en het delen van het punt bleek onvermijdelijk.
Bij John Pouwels aan het eerste bord begon de victorie. John had met zwart een aanval opgezet tegen de lang gerokeerde witte koning. Op een creatieve manier wist hij twee open lijnen te creëren en daarna had zijn tegenstander Bart Dekker (2148) geen verweer meer tegen de aanstormende zwarte stukkenmacht.
De voorsprong van PMC bleef gehandhaafd na de remise van Michel Auwens, die wel steeds enig overwicht had, maar onvoldoende om door te drukken. Voor Michel is deze plusremise tegen een iets sterkere tegenstander hopelijk het keerpunt na een teleurstellend zomerseizoen.
De andere speler die over zijn zomerdip probeerde heen te komen was Toon Jansen. Dat lukte helaas niet; Toon stond al snel minder en wist geen tegenspel te vinden tegen het toenemende vijandelijke overwicht. Met zijn nederlaag trok Helmond de stand gelijk.
Voor even. Want Wim Molenkamp bekroonde zijn goed gespeelde partij met een overwinning. Wims spel doet denken aan de levensloop van een ster. Na een periode waarin deze steeds kleiner wordt, vindt de samengebalde energie plotseling een uitweg in een supernova-explosie.
En zo was het na de eerste tijdcontrole 3½ – 2½ voor PMC geworden, maar de resterende twee punten zouden naar alle waarschijnlijkheid naar Helmond gaan. Jan Fleuren was in een verder goed gespeelde partij in een zwak moment een loper kwijtgeraakt en ikzelf had met doelloos spel mijn stelling zien veranderen van minder in totaal verloren. Theo kon het niet langer aanzien en vertrok naar de bar. Maar het liep anders. Jan wist eeuwig schaak te houden en won ondertussen ook nog zijn loper terug. Remise. En ik wist me te herpakken in het eindspel en wist het pionnenoverwicht van mijn tegenstander te neutraliseren. Met deze remise haalde PMC het tweede matchpunt binnen.
De Helmonders zullen het gevoel hebben, geen loon naar werken te hebben gekregen, maar schaken is nou eenmaal een hard en onrechtvaardig spel.
Wopke Veenstra